"... Ancak, zihinsel dağarcığımızın sınırlarını gözden geçirmek için biraz cesarete ihtiyacımız olacak. "Truman Show" filmine geri dönecek olursak: Filmin bir sahnesinde kimliği bilinmeyen bir kadın, telefon edip farkına bile varmaksızın milyonlarca televizyon izleyicisinin karşısında yaşayan zavallı Truman'ın oyuncudan çok, bir mahkum olduğunu söyler yapımcıya. Yapımcı sükunetle karşılık verir:
" Ya siz, sayın izleyici, yaşam sahnesinde size biçilmiş rolü oynayan bir oyuncu olmadığınızı söyleyebilir misiniz bana? Truman istediği zaman ayrılabiliyor programdan. Eğer hissettikleri belli belirsiz bir hırsın ötesine geçseydi, eğer gerçeği keşfetmeye sonuna kadar kararlı olsaydı, onu engellememizin yolu yoktu. Bence gerçekte sizi rahatsız eden şey sayın izleyici, Truman'ın, sizin ifadenizle "hücre" sinin konforunu buna yeğliyor olmasıdır."
"Üzerinde oynadığımız sahneyi inceledikçe, kendi umwelt'imiz dışında epeyce bir şeyler barındırdığını görürüz. Bu yavaş ve kademeli bir arayış olsa da, yapım stüdyosunun gerçek boyutları karşısında hissettiğimiz derin hayret ve hayranlığı ortaya çıkarmak için yeterlidir."
"... Çoğumuz bütün yetişkinlerin sağlıklı seçimler yapma konusunda aynı beceriye sahip olduğuna inanırız. Bu düşünce kulağa hoş gelse de yanlıştır. İnsan beyni, yalnızca genetik nedenlerle değil, yetişme ortamına da bağlı olarak birbirinden büyük farklılıklar gösterebilir ve gerek kimyasal gerek davranışsal birçok "hastalık yapıcı" ("patojen"), nasıl biri haline geldiğimizde etkili olabilir."